อยู่ต่อหน้าไม่กล้าจ้องมองนัยน์ตา
เธอผ่านมากลับไม่กล้าหันหน้าหนี
คล้อยหลังเธอเหม่อมองไปในทันที
เป็นอย่างนี้นี่แหละและทุกวัน
        โอ้ใครเล่าจะกล้าสบตาเธอ
เมื่อเจอะเจอเธอกลับมาหักหน้าหัน
ก้อน้อยจิตคิดเสมือนแค่เพื่อนกัน
สำหรับคนไม่สำคัญอย่างฉันเอง
        ทีกับเขาเข้าหยอกหลอกกันเล่น
สนิทเน้นเห็นกับตาพาโหวงเหวง
ระร้าวใจเรรวนจิตคิดไปเอง
แต่ยังเกรงเพลงรักชะงักงัน
        หลังจากนั้นวันหนึ่งถึงได้ทราบ
แปรเปลี่ยนภาพเป็นดาบมีดกรีดใจฉัน
พร่ำละเมอเพ้อรำพึงถึงทุกวัน
โธ่นั่งเหงาเศร้าพลันในทันใด
        แต่เธอจ๋าจะรู้ไหมมีใครอยู่
สายตาสองจ้องดูผู้คนไหน
มองไม่ออกหรือหยอกอยู่รู้แก่ใจ
ช่วยไขข้อสงสัยให้ฉันที
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น